De ex-Brusselaar verweet ons dat we hypocriet waren. Wij kweken onze dieren in stallekes om ze vet te mesten en dan op te eten. In het restaurant kiezen we onze vis uit een aquarium. De forel ziet zijn vriendje waar hij enkele minuten geleden nog mee aan het rondzwemmen was op een metalen schotel, op een bedje van salade en blinkend in de boter voorbij komen, op zijn zij. De kreeft die we kiezen, met zijn scharen dichtgebonden met een elastiekje en al dagen in een leeg aquarium zijn vriendjes op tafel ziet komen, wordt levend in kokend water geworpen. Ze voelen er niets van zeggen de kreefteneters. Waarom doet het bij ons dan zoveel pijn als we kokend water op ons krijgen? Hebben wij hond binnengespeeld en er nog van genoten ook?
Natuurlijk niet. 't Is allemaal uitgevonden. Een canicrosser, groot hondenliefhebber die er dan eentje zou opeten, dat kan niet. Hoewel, onze duivenmelkers eten ook hun duiven op!
't Is maar om te zeggen dat we niet te rap moeten oordelen en veroordelen. Iedere cultuur zijn gewoontes. Al eten ze hier in Congo geen hondjes, toch niet dat ik weet, 't zou er stuiven.
1 opmerking:
Het eten van paardevlees ligt ook gevoelig bij jockeys, en ik moet toegeven, zelf zou ik ook nooit m'n loopsloefkes verorberen ...
Een reactie posten