Simpele mededeling

Gisteren, onder een stralende zon, een 40' gelopen. Traag tempo, nooit in het rood, steeds in het lichtblauw. Ik moet blijven lopen want ik heb geruchten opgevangen dat de collega's te Evere serieus aan het trainen zijn.
Vandaag verplichte rustdag want ik doe deze keer de permanentie, met andere woorden, opblijven tot minstens 2400hr.
Iedereen is hier al vlot bezig met de grote terugkeer. Ik zal daar maandag mee beginnen. Ik moet tenslotte niet zoveel "afbreken". Mijne "portable" in zijn kofferke en 't is in orde. Meer werk zal ik hebben met mijn souvenierkes. Die moet ik ongeschonden in België krijgen.

In het groen lopen?

Ik heb het nu niet over de mooie natuur waarin ik hier loop. Ook niet over mijn sexy outfit dat ik draag tijdens mijn trainingssessies. -mijn collega's te Evere zijn nog altijd jaloers op mijn looptenue- Ik heb het over het gevoel dat je hebt tijdens het lopen. In het rood lopen ken ik, dat heb ik al meermaals mogen meemaken. Hebben de geoefende lopers, de profs een kleur voor het moment dat ze niet in het rood aan het lopen zijn? Groen lijkt mij een kleur dat daarbij zou kunnen passen. Groen, de kleur van ... doorrijden, doorlopen, doorwandelen? (voor sommige toch)
Maar waarschijnlijk zijn er nog andere kleuren die nog een betere omschrijving geven voor bepaalde "loopemoties".
In het blauw lopen zou nog toepasselijker zijn. Zoals gisteren, 45' aan een (zeer) traag tempo, in een prachtige omgeving en met de juiste muziek. Het was hemels...blauw. Dus in het blauw lopen is eigenlijk nog beter. Als men het maar niet verward met het oplopen van een blauwtje.

In goed gezelschap

Vandaag nog eens de kans gehad om te lopen. Zondag was voor mij een doodgewone werkdag maar aangezien we redelijk vroeg gedaan hadden (1630hr) kon ik toch nog om 1700hr starten. Iedere dag, rond 1800hr, begint het hier te donkeren en mogen we niet veel later vertrekken wegens te gevaarlijk voor kwetsuren op het onverlicht en "geaccidenteerd" traject. Met een dreigend onweer boven het hoofd, een mooi klank en lichtspel voorspelt door onze weerman ter plaatse, ben ik toch maar vertrokken.
Mijn begeleiders waren onder andere; Garbage,Metallica, CCR, een jazzy Rod Stewart in zeer goede doen en U2. Aan een redelijk tempo vertrokken, Metallica had de kop, en aan een redelijk snel tempo de laatste km van de 7 gelopen. Daar heeft U2 voor gezorgd. Na 35' stond ik terug waar ik vertrokken was. Niet eens vermoeid wel doornat van het vele zweten. Een prima pittig, weliswaar kort trainingske. Wanneer ik de volgende oefenstonde inlas weet ik nog niet, maar Siouxie en Simple Minds zullen kop trekken. Vooral van Siouxie verwacht ik veel.

De goede oude tijden

Wat doet een mens als het iets minder gaat? Juist, terugdenken aan de tijd toen het "iets beter ging"! De conditie slaat nergens op en toch ingeschreven voor een marathon, hoe stom kunt ge zijn. Als ik hier mijn duurloopkes aan het doen ben dan gaan de gedachten dikwijls richting BK canicross. Het motiveert om te blijven trainen en te denken dat het "straks" weer dik in orde zal zijn. De foto nog eens bekeken en moeten vaststellen dat Zico (dat is de hond) nog alle tijd had om vrolijk in de lens te kijken van onze mooie fotografe. Ik ken hem zeer goed, mijne Zico. Hij heeft zelfs tijd om te glimlachen, te lachen met zijn baasje (slaafje zou een betere woordkeuze zijn). Het ventje die eraan vasthangt, en die serieus aan het afzien was, mocht uiteindelijk toch op het podium. Brons werd netjes afgegeven aan Zico, hij had het verdiend. Een onverhoopt succes, de vruchten van een goede voorbereiding. Nog nooit een eerste plaats gehad in een wedstrijd, laat staan een podiumplaats. Eén keer heb ik gewonnen maar dat is zo'n 45 jaar geleden. Had ik nu moeten lopen, dan was het niet mogelijk geweest. Zico had gewoon geweigerd om te starten met mij. Dus is de boodschap duidelijk, blijven trainen anders kan ik met Chippie gaan joggen. Hoe trager hoe liever voor haar.

Sinterklaas

Het einde nadert. Nog enkele werkdagen en dan mogen we ons opmaken voor de grote terugkeer. Op 6 december vatten we de terugreis aan. Geen beter Sinterklaasgeschenk dat ik aan Linda kan geven, denk ik, hoop ik. Ik weet nog niet wanneer ik mijn grote kado-strik zal aandoen. Juist voor het binnengaan van mijn haardstede of reeds op het vliegtuig.
Het is nog wat vroeg om een balans op te maken, maar er moet al veel gebeuren om deze opdracht negatief te beoordelen. Nieuwe ervaringen, nieuwe collega's en een totaal onbekende wereld een klein beetje ontdekt.
Deze voormiddag toch de kans gezien om een 35' te gaan lopen. Niet veel, niet genoeg maar wel voldoende om de spieren niet te laten vastroesten.
Vanavond voor de buis met de collega's -ook Franse- om Anderlecht (zelfs als Brugge supporter) te zien winnen van Lille! Laat ons hopen dat de Belgen vanavond mogen juichen.

Uurloop in Kinshasa

In navolging van de atleten bij IVAC die op zaterdag een uurloop liepen op de piste van Izegem, heb ik ook mijn uurloop gedaan rond de startbaan van het vliegveld van NDOLO. Gestart stipt om 1000hr om te eindigen om 1105hr. Inderdaad, 5' langer gelopen dan voorzien, maar het zou belachelijk geweest in de "middle of nowhere" te stoppen om dan het laatste stuk wandelend af te leggen. De gelopen afstand is moeilijk in te schatten, een 11-tal km zal er niet ver naast zijn. Niet veel, ik heb dan ook bewust traag gelopen, de conditie om zoiets tot een goed einde te brengen is er (nog) niet. Ondanks de afwezigheid van de zon was het toch lastig lopen, zeer warm, hoge luchtvochtigheid ... Gelukkig hadden we onze vrije dag (1 op 7 zijn we, normaal gezien, vrij) anders kunnen we geen lange duurlopen doen. Benieuwd naar de resultaten, records, ontgoochelingen of bevestigingen die werden gerealiseerd op de Izegemse piste. Kan ik direct zien welke trainingsachterstand ik heb, een motivatie om er weer in te vliegen ...

Uurloop te Izegem

Morgen, 18 november, kan je op de uitstekende atletiekpiste van Izegem deelnemen aan een uurloop. Deze loopwedstrijd is een organisatie van atletiekclub IVAC.
Wedstrijd is eigenlijk een verkeerde uitdrukking voor dit evenement, dit is veeleer een manier om uw condidtie te testen in ideale omstandigheden. Ik kan er jammer genoeg niet bij zijn, maar uit sympathie zal ik hier mijn uurke afhaspelen. Niet zo snel als jullie maar ik heb hier dan ook geen atletiekpiste.

Solo training

Dinsdag een kleine 30' gelopen en vandaag 40', helemaal alleen. Mijn begeleiders hebben het laten afweten. Eigen schuld, ik had hen gezegd dat naar school gaan belangrijk is. Hopelijk zie ik ze toch nog eens terug. Vooral vandaag was het lastig lopen. Onze meteo voorspelde een Max temperatuur van 34° maar om 0900hr waren de 30° al bereikt. Lopen rond de startbaan van "NDOLO Airfield" is niet zo simpel. Weinig wind dus weinig afkoeling, een echte bakoven. Deze trainingen zijn eigenlijk maar onderhoudstrainingen, bezigheidstherapie. Mijn ongezonde eetgewoontes en mijn onregelmatige trainingsdagen door het veranderlijke werkschema laten mij niet toe doeltreffend te trainen. 's Avonds moet ik met mijn collega's een beetje tot rust komen -de boog kan niet altijd gespannen zijn- op het terras van Kings Park, onder de mangoboom. Een frisse "Paulaner" kan dan wonderen doen. "Paulaner" is een Duits wit bier. Een " Castel" is een Frans bier dat we hier graag consumeren maar is niet zo gesmaakt als zijn Duitse concurrent. Maar verleden week heb ik een zeer lekker bier mogen drinken, mijn favoriete bier na een wedstrijd. Ook zonder wedstrijd drink ik hem graag al is een Rodenbach dan meer mijn dorstlesser. Paulaner en Castel spelen niet mee, zijn geen concurrentie want den DUVEL die ik heb gedronken speelt een paar klassen hoger. Hemels om nog eens één van de beste Belgische bieren te mogen proeven. Het was in een uitstekend restaurant met terras en zwembad. Het kader was ideaal; terras, palmboom, langs het water en een heerlijke frisse Duvel om te eindigen. Hier op een fatsoenlijke manier trainen lukt dus niet. Het harde leven hier laat dat niet toe. :-) Eens terug in België zal ik mij op een deftige manier kunnen voorbereiden voor de marathon van Rotterdam ... maak ik mezelf wijs.

Rotterdam

Er zal veel moeten gebeuren, en ze zullen met veel moeten zijn om mij niet aan de start te krijgen van de Marathon van Rotterdam. In mijn lijstje staat "De Rotterdamse 42" met voorsprong op Nr1, aan een alternatief wil ik (nog) niet denken. Daar zijn verschillende redenen voor, de voornaamste zijn alle positieve commentaren van ex-deelnemers. Niet in het minst Marathon-Geert. Zijn alom gekend enthousiasme voor deze wedstrijd heeft mij nog meer naar Holland geduwd. Nu ik wil deelnemen aan zo'n wedstrijd moet ik mij natuurlijk goed voorbereiden. Dat gebeurde al vanaf gisteren. Een 7km aan een rustig tempo. Rustig beginnen om sterk te eindigen! Dat allemaal in het gezelschap van mijn begeleiders (zie foto). Wat heb ik nog nodig om dit evenement tot een goed einde te brengen? Een persoonlijke trainer maar dat is onbetaalbaar. Een goed trainingsschema maar er zijn er zoveel, welk schema is het goede voor mij. Een goede begeleiding tijdens de trainingen! Die heb ik! Mijn 2 trainingspartners (soms zijn er meer) motiveren me enorm. Tijdens de duurlopen zijn ze er om mij te tonen hoe het moet. We babbelen (praten voor de anderstaligen) veel, genieten van de omgeving ... hebben plezier. Jammer dat ze niet mee kunnen naar België al ben ik zeker dat Laura ze in de watten zou leggen. De kogel is door de kerk, de beslissing is gvallen, Rotterdam is de plaats waar ik mijn marathonmaagdelijkheid zal verliezen. Als ik geen last krijg van kwetsuren dan zie ik het wel zitten.
Een kleine maar niet onbelangrijke voetnoot: Dit is geschreven onder de invloed van het medicijn Lariam (tegen malaria en verboden bij de Fransen). Eens terug in België en dus weer clean kan het zijn dat ik dit plaats bij: veel te veel hooi en een te kleine vork!

Een vreemde eend

in de bijt ... dat ben ik. Als enige Vlaming tussen een vijftigtal Walen probeer ik mij staande te houden. Er zijn nog 2 andere Nederlandstaligen, maar die werken op een andere dienst en daar heb ik minder contact mee. Komt daar nog bij dat ik hier in versterking ben. Ik werk in Evere en zij zijn allemaal tewerkgesteld in Elsenborn wat wil zeggen dat ik de meeste niet kende. Problemen heb ik niet, de groep werkt professioneel en de collega's zijn zeer vriendelijk en sociaal. Al van in het begin was de sfeer prima en die is tot vandaag, ondanks de tegenslagen (2 crashes van UAV's), nog altijd zeer goed. Toch was het een aanpassing om hier te werken. Als beeldanalist van satellietfoto's kreeg ik nu te maken met beelden uit een vliegtuig (UAV, onbemand vliegtuig)). Het verschil is dat ik nu met beelden werk van op relatief lage hoogte, maar het grootste verschil is dat het bewegende beelden zijn. De UAV neemt met 2 camera's (1 Infra Rood) beelden en die bekijken en analyseren we in "real time". Met andere woorden, ik kijk op mijn PC naar een rechtstreekse uitzending van de gebeurtenissen boven Kinshasa. Zo kunnen we op een efficiënte manier de kritieke punten waarnemen en controleren. We observeren waar er problemen zijn om zo de mensen ter plaatse te informeren en te begeleiden. Op een klein scherm, in zwart-wit, is het niet evident om alle markante gebouwen en de voornaamste straten en wijken te lokaliseren en te herkennen. Na 60 dagen kan ik nu wel zeggen dat ik Kinshasa een beetje ken ... vanuit de lucht. Ik weet dat ze mijn inbreng appreciëren of hoe een vreemde eend zich toch ook een beetje zwaan kan voelen.

Herr Seele cani cross

Beste sportievelingen, atleten, jullie weten niet wat gedaan op zondag 12 NOVEMBER. Ga eens naar St-Katelijne-Waver en bewonder Herr Seele die zijn debuut maakt op de canicross. Een ideale uitdag voor U en uw gezin en indien u wenst kan je zelfs deelnemen!
Ter gelegenheid van "Vlaanderen Sportland" neemt Herr Seele deel aan deze relatief nieuwe (onbekende) sport die steeds meer atleten weet te charmeren. Jong en oud kan er deelnemen en het is een ideale snelheidstraining dat je gemakkelijk kan inpassen in uw trainingsschema. Meer over canicrss kan je hier vinden. Ieder jaar zijn er een veel deelnemers in dit prachtig stukje natuur. Ga eens kijken en je zal zien dat het een hoogstaande wedstrijd is. Ik zal er jammer genoeg niet bij kunnen zijn, ik zit een paar km te ver.

Lopen met supporters

Vandaag een zevental km gelopen in ongeveer 35 min. Ondanks de afwezigheid van de zon was het behoorlijk warm om te lopen. Een rustig tempo met een drietal versnellingen tussendoor. Aan de collega's op het werk, denk maar niet dat mijn conditie minder zal zijn. Door de hoge luchtvochtigheid heb je al niet veel nodig om in het zweet te staan, na een jogging loopt het "zoute lichaamsvocht" als watervallekes naar beneden. Een frisse Cola aan de aankomst smaakt hemels. Gisteren ook al zes km afgelegd maar dan in de blakende zon. Maar goed dat er cremekes bestaan met factor 40, anders kan ik hier bijna iedere dag binnen blijven. Mijn bleek velleke kan daar niet goed tegen. Zaterdag was de beste dag om te lopen. Niet omdat ik zo goed was maar omdat ik het gezelschap kreeg van drie kinderen die daar aan het spelen waren. Tien jaar waren ze en met hun versleten slipperkes hebben ze zeker 3 km meegelopen. Meelopen met een Mundele was voor hen een leuke afwisseling in hun bezigheid. Plezant en bewonderingswaardig dat ze zich in het zweet liepen met die versleten "schoentjes". Halfweg het parkoer werden ze dan weggejaagd door een over ijverige militair van het plaatselijk vliegveld. Hij dacht waarschijnlijk dat ze een last waren. Ik probeerde nog met "no problem", maar het mocht niet helpen. Trouwens, de schrik zat er goed in bij mijn medeloperkes, want ze stuifden uiteen. Een serieuze versnelling hadden ze nog in de benen! Alleen mijn weg verder gezet. Jammer het was plezant lopen met die gastjes.

Smakelijk (1)

Eergisteren met enkele collega's naar Kinshasa stad getrokken om even de "couleur locale" op te snuiven. Na enkele uurtjes rondwandelen met af en toe een terrasje, werd het tijd om ook eens een hapje te eten. Niet weeral een restaurant waar we Europees konden eten, het moest iets typisch zijn, enkel een plaatselijk gerecht, een echte Congolese keuken, dat moesten we hebben. Na enkele minuten zaten we al in een klein eethuisje en geen enkele blanke was er te bespeuren. Dat leek ons een goed teken, we hadden iets gevonden dat nog niet bekend was bij de doorsnee toerist. Al kunnen we niet van veel toerisme spreken nu de verkiezingscampagne volop bezig is en de veiligheid niet optimaal is, om het zacht uit te drukken. De menukaart was niet te ontcijferen en ons laten adviseren kon ook al niet, de garcon sprak alleen maar Lingala. Mijn Lingala is evengoed als mijn Chinees, het werd dus gokken. Ik koos het duurste op de menukaart, hopend dat het ook het beste zou zijn, trouwens was het naar onze maatstaven niet eens zo duur. Iedereen volgde mijn keuze, we dachten dat we zo op veilig speelden. (vervolg hieronder)

Smakelijk (2)

Toen we onze aperitief nuttigden kwam er een verkoper bij ons met een hondje. Ik als hondenliefhebber en praktiserend canicrosser was natuurlijk geïnteresseerd. Het probleem is, als je éénmaal je interesse toont dan is het moeilijk om de verkopers nog kwijt te spelen. Op het einde gingen we met alles akkoord, ja hij is mooi, ja hij is lief. Niet dat hij ons verstond en wij hem, maar hij vertrok toch na een tijdje. Na een dertigtal minuutjes en enkele aperitiefjes later werden we dan verrast met een heerlijk stoofpotje. Nog twee soorten rijst en verse groenten erbij, we werden goed bediend. Na de koffie vroegen we ons af wat we nu eigenlijk op ons bord hadden gekregen. Eens terug thuis moesten we toch kunnen stoefen dat we zebra of olifant of krokodil of een ander exotisch wild beest hadden verorberd. Nog eens proberen bij de ober, na de alcoholische drankjes is onze taalkennis altijd iets beter. Marc had een goed idee, hij nam een stukje papier en balpen en tekende een olifant of wat voor een olifant zou moeten doorgaan. De slurf deed het hem anders hadden we er nooit een olifant in herkend. Onze bediener had nog het meeste plezier. Hij nam balpen en papier over en tekende zijn meesterwerk. Toen ik het zag verschoot ik, we hadden daarnet van een hyena geproefd. Schuin over ons zat een lokale medemems serieus mee te lachen. Hij sprak ons aan in het Frans. Hij was nog in Brussel naar school geweest en kon ons wel verder helpen. Jullie hebben geen hyena gegeten zei hij maar wel dat hondje die je zelf hebt gekozen. Mijn maag draaide naar alle kanten, Marc liep naar buiten, waarschijnlijk om te kotsen. Ruzie, zware discussie, zoiets betalen we niet, barbaars ... alles kwam aan bod. (vervolg hieronder)

Smakelijk (3)

De ex-Brusselaar verweet ons dat we hypocriet waren. Wij kweken onze dieren in stallekes om ze vet te mesten en dan op te eten. In het restaurant kiezen we onze vis uit een aquarium. De forel ziet zijn vriendje waar hij enkele minuten geleden nog mee aan het rondzwemmen was op een metalen schotel, op een bedje van salade en blinkend in de boter voorbij komen, op zijn zij. De kreeft die we kiezen, met zijn scharen dichtgebonden met een elastiekje en al dagen in een leeg aquarium zijn vriendjes op tafel ziet komen, wordt levend in kokend water geworpen. Ze voelen er niets van zeggen de kreefteneters. Waarom doet het bij ons dan zoveel pijn als we kokend water op ons krijgen? Hebben wij hond binnengespeeld en er nog van genoten ook?

Natuurlijk niet. 't Is allemaal uitgevonden. Een canicrosser, groot hondenliefhebber die er dan eentje zou opeten, dat kan niet. Hoewel, onze duivenmelkers eten ook hun duiven op!
't Is maar om te zeggen dat we niet te rap moeten oordelen en veroordelen. Iedere cultuur zijn gewoontes. Al eten ze hier in Congo geen hondjes, toch niet dat ik weet, 't zou er stuiven.

Lopen bij IVAC (1)

Op 28 oktober werd op de atletiekpiste van Izegem de 10000m georganiseerd door de dynamische atletiekclub IVAC. De club die trouwens, opnieuw, tot sportiefste vereniging van Izegem werd uitgeroepen! Aan deze 10km deden 33 atleten mee, de andere leden hadden dienst bij de organisatie, konden hun goede conditie niet vinden of zaten op dat moment juist een paar kilometers te ver. Waar zou ik gestrand zijn in het geval ik had meegedaan? Altijd plezant om de lijstjes te bekijken, tijden te vergelijken en proberen uit te maken waar jezelf zou eindigen. Met de nodige fantasie en overdrijving in de top drie natuurlijk. In werkelijkheid bij de laatste drie misschien. 'k Zal mij toch eens wagen aan een gedurfde inschatting van mijn kwaliteiten ten opzichte van de afgetrainde atleten. 'k Zal die zelfs wereldkundig maken met het risico vierkantig uitgelachen te worden of erger nog, dat ze bij mijn terugkeer zeggen:"bewijs het nu maar een keer".
In een goeie dag (komen nog zelden voor), serieus getraind (heb ik nog maar zelden gedaan) en met een goeie haas (kan ik zelden volgen) zou ik mij toch moeten kunnen nestelen tussen Joost en Ronny.
In een gewone doordeweekse dag zou ik moeten kunnen aanklampen bij Filip Verlinde.

Lopen bij IVAC (2)

Maar in werkelijkheid zou ik waarschijnlijk naast Patrick Degezelle lopen en over de goede oude tijden van het Vlaams Huis (voetbalploeg) babbelen. De tijd dat we op zondag zonder probleem het veld op en af draafden, (al naargelang de activiteiten van de zaterdagavond) en waar de derde speelhelft de belangrijkste was. Dan werd besproken wat er verkeerd was gelopen, wie de schuldige was, meestal de scheidsrechter, wat de tactiek voor volgende week zou zijn, enz. Mijn fantasie bij het voetballen moest niet onderdoen voor mijn utopische atletiek prestaties. Ettelijke hattricks heb ik gescoord in mijn droomwereldje, meestal op wereldbekers, finales en dergelijke. De werkelijkheid was jammer genoeg anders. Als ik drie keer scoorde op een heel seizoen was dat al dik in orde. Maar als pingelende (volgens coach Werner) middenvelder was mijn doel anderen te laten scoren, ?t liefst van onze eigen ploeg.
Aan alle atleten een dikke proficiat, volgend jaar doe ik mee, als ik niet in een ander werelddeel zit.

Uitslag 10 000 m op piste ? 28 oktober 2006
1. Filip Kerkhof 35'52"
2. Filip Coolen 35'55"
3. Johan Seynaeve 36'10"
4. Filip Colpaert 36'26"
5. Stijn Van Hevele 37'15"
6. Ivan Werbrouck 37'57"
7. Raf Vynckier 39'25"
8. Dominique Pattyn 39'49"
9. Bart Wuyts 39'59"
10. Joost Bruneel 40'08"
11. Rony Tack 40'51"
12. Lode Vandecasteele 40'58"
13. Joost Dobbels 41'08"
14. Thierry Leperre 41'38"
15. Mike Defour 41'39"
16. Ronny Windels 42?07"
17. Bernard Braekevelt 42'39"
18. Ronny Bouten 43'17"
19. Kurt Vermeersch 43'28"
20. Filip Verlinde 43'49"
21. Carlos Verstraete 43'54"
22. Freddy Wallaert 45'24"
23. Andrea Vandenberghe 45'25"
24. Patrick Decoster 45'28"
25. Cedric Gerne 45'37"
26. Andy Gerne 45'45"
27. Patrick Degezelle 46'00"
28. Ronny Van Daele 46'07"
29. Kurt Ramon 47'28"
30. Veerle Maertens 49'31"
31. Frederik Legein 50'33"
32. Johny Waelkens 52'40"
33. Filip Ghesquière ? opgave.