Enkele jaren geleden, toen ik nog een reisende ster was onder de canicrossers, besloot ik om een 2de hond te nemen. Zico deed het uitstekend maar eentje met meer power zou me nog betere tijden laten noteren.
Na een paar bezoekjes aan het asiel te Brugge was Chippie uiteindelijk de uitverkorene. Leeftijd onbekend (vondeling), ras onbekend (beetje border, munster en nog anderen) en enorm bang. Vriendelijk kijken was al een stressmoment en een plasje waard.
Na een klein jaartje was deze dame als herboren en verre van schuw. Haar onder de Canicrosshonden brengen was een openbaring voor Chippie. Meegedaan heeft ze ook. Maar ze heeft gene meter gelopen. Zoals een tribunevoetballer was ze ook een loperke als er volk aanwezig was. Aan de start en aan de aankomst. "Ze loopt toch goed" was een veel gehoorde opmerking. Ja, tot we uit het zicht van de toeschouwers waren. Maximum 2 wedstrijden denk ik en daarna was ze steeds present op de canicross, als een aandachtig toeschouwer en supporter van Zico.
2 dagen geleden vond ik Chippie ziek in de tuin. Na het bezoek bij de dierenarts en de resultaten van het bloedonderzoek is verdict zwaar. Bloedwaarden zeer slecht, nier- en leverfalen. Nieren komen niet meer goed. Laten inslapen was het beste wat we konden doen volgens de dierenarts.
Chippie is nooit een canicross-ster geweest maar hier thuis was ze wel onze ster.
