45 dagen Kinshasa...

...en me nog geen minuut verveeld. Tot nog toe is alles wonderwel meegevallen. Alles loopt zoals het zou moeten lopen. Er is maar één ding dat niet loopt en dat ben ik.
Hier in Congo zijn het soms lange dagen maar ze blijvend boeiend. Sommige vinden het vreemd, uren aan een stuk naar beelden te kijken op de PC, ik vind het hier nog altijd aangenaam werken. Als de werkzaamheden erop zitten is er altijd nog een DVD (draagbaar DVD spelerke gekocht) dat ik kan bekijken of ik kan mijn meegebrachte lectuur ter hand nemen. Dat is in noodgevallen. Meestal gaan we bij de Franse of Duitse collega's iets drinken. Maar het is even gezellig om te blijven hangen in ons eigen ingerichte Kings Park, onder de Mangoboom. Bijpraten over de training die we morgen zouden kunnen doen maar die we toch weer zullen uitstellen wegens onverantwoord door de warmte.
Toch is er verandering op komst. Mijn doel voor volgend jaar is een marathon. Waar en wanneer weet ik nog niet. Eens rondvragen aan ervaren marathonners waar een debutant het best zijn marathonmaagdelijkheid kan verliezen. Na een jarenlange carrière op de kortere afstanden wordt het tijd om eens met de grote jongens (en meisjes) mee te doen. De olympische gedachte heerst, uitlopen zal het motto zijn! Een tijd voorop stellen doe ik niet, alles is goed (voor mijn eerste) als ik achteraf maar kan genieten. Als ik na een wedstrijd op een terrasje nog kan genieten van een streekbierke of een Rodenbach, dan is mijn wedstrijd geslaagd!

De wereld is klein ...

... en de links zijn snel gelegd. Zeer regelmatig ga ik een kijkje nemen op het blog van Marco Zuidpolo. Deze Vlaamse weerman bezit een blog met mooie teksten en prachtige foto's. Hier in Kinshasa zijn we voor ons werk zeer afhankelijk van de weersomstandigheden. Daarom is er op de dagelijkse vergadering een weersvoorspelling, opgemaakt door onze vriendelijke weervrouw. Geen gemakkelijke job voor deze dame aangezien het hier onder de evenaar snel kan veranderen. Ik vertelde haar over een zekere Marco, weerman, sportief en bezitter van een blog waar er regelmatig een cumulus (met bijpassende foto) en dergelijke op voorkomt. Ik liet haar zelf de blog zien, zo enthousiast was ik over Marco's schrijfselen bezig. "Ik denk dat ik die ken" was haar eerste reactie. "Ik ben zeker dat het Marc is" klonk het iets later. Ik probeerde nog met:"Deze Marc heeft wel al 50 marathons achter de rug", maar dat verwonderde haar zelfs niet. Wel Marco Zuidpolo, heb je in een vorig leven ooit dezelfde werkgever gehad als ik? Ben jij de Keizer van de weersvoorspellers geweest, die de overstap naar het KMI met glans heeft gezet? Ja of nee, ik blijf een regelmatige bezoeker van uw blog.

Westvlaams nieuws uit Congo

Achilles is de zoon van Ann & Enzo, de gelukkige en fiere peter, dat ben ik. Na een, laat ons zeggen, spannende bevalling, laat Achilles al goed van zich horen. De schreeuw naar eten was één van de eerste aangeboren talenten die hij liet aanhoren! Ik heb nog niet het geluk gehad om Achilles in levende lijve te kunnen aanschouwen en bewonderen, maar de foto's die ik heb ontvangen kregen al een prominent plaatsje. Een souvenir voor Achilles heb ik ook al gevonden (... en gekocht).Het was niet zo evident om een passend en origineel kado te vinden voor een pasgeboren baby. Het is een houten masker uit de KASAI-streek geworden. De Kasai plaatste deze maskers bij hun kinderen (slaapkamer) die beschermde hen dan tegen alle kwaad en onheil! Voor ander speelgoed hebben we nog alle tijd!
Terwijl Achilles luidkeels de dagen ligt af te tellen voor de terugkomst van zijn peter, gaat het zweterig leventje hier rustig verder. Hopelijk is het niet de spreekwoordelijke stilte voor de storm. Dat de verkiezingen kalm mogen verlopen en dat de dagen nadien -na de verkiezingsuitslag- de verliezers hun nederlaag op een waardige manier mogen accepteren. Misschien een voorbeeld nemen aan de Belgiche politiek. Na de verkiezingen zijn er nooit verliezers. In het slechtste geval spreken ze van een lichte achteruitgang, een status qua (goeie muziek trouwens), niet het verhoopte succes en vooral, 't ligt niet aan ons, 't is de schuld van de anderen.
Voor Achilles is dit natuurlijk allemaal een "ver van mijn wieg show". Zolang Ann zijn maagje op tijd en stond blijft vullen is er niks aan de hand.
Aan de gelukkige ouders, tot in december, dan kan Achilles bij peter op de schoot.

Lang leve de Bonobo's

Lang geleden dat ik nog iets op mijn blog heb geschreven. Dat heeft met verschillende oorzaken te maken. Eerst en vooral is de kwaliteit (snelheid) en beschikbaarheid van de aanwezige communicatiemiddelen beperkt. Er zijn gewoon teveel gebruikers voor een te klein aantal PC's die allemaal over dezelfde "elektronische snelweg" moeten. Als ik 's avonds laat (na de werkzaamheden) nog mijn blog wil updaten en daarvoor verschillende keren opnieuw moet proberen om iets deftigs op het scherm te krijgen (zonder foto's), dan laat ik het maar zo. Maar ik begrijp het wel, het kost allemaal enorm veel geld, en het is tenslotte gratis ter beschikking.
Zondag heb ik deelgenomen aan een minisafari. Even buiten Kinshasa (klein uurtje rijden)ligt er een mooi stukje natuur.
- Eigenlijk te zot om te schrijven dat er een mooi stukje natuur ligt, Congo is gewoon een zeer mooi land, maar dan mag je niet in de sloppenwijken, het grootste deel van Kinshasa, gaan kijken . Volgens mij is Kinshasa, op het noordelijk gelegen residentiële stukje GOMBE na, een van de vuilste steden die ik ooit heb bezocht. -
De minisafari dus, enkele BONOBO families gaan bekijken in hun natuurlijke omgeving. Velen vinden dat de Bonobo dicht bij de mens staat. Wat typisch is voor de Bonobo en wat toch zo verschilt bij ons - volgens mijn bescheiden mening - is hoe ze hun ruzies bijleggen. Als we naar het journaal op TV kijken dan zien we niks anders dan moordpartijen en oorlogen. Hadden de Bonobo's het voor het zeggen dan was hun journaal één grote pornofilm. Wat dan weer wel een sterke gelijkenis vertoont met ons mensendom is dat het manneke de macho uithangt, maar het vrouwke de dominante rol heeft in het roedel. Mijn vrouw zal met deze stelling natuurlijk niet akkoord gaan, ze vindt mij helemaal geen macho! Na een uur wandelen door het park heb ik mij ook nog een paar souvenirs aangeschaft ten voordele van de Bonobo's. Enkele houten maskers, volgens de verkoper van de Kasai-stam, en wat geld uit de tijd dat MOBUTU nog aan de macht was. Na een lekkere maaltijd, met onder andere een heerlijke "kapitein-vis" op het menu - en hopelijk geen Bonobo - heb ik weeral een mooie dag Afrika achter de rug. Meer moet dat niet zijn.

Paradijselijk Congo

Zondag heb ik een binnenlands reisje gemaakt naar de watervallen van ZONGO. De trip over een goede 100km duurde 4 hr (3,5 hr bij de terugreis). Vooral de laatste 50 km waren moeilijk wegens de slechte staat van het "wegdek". Ons voertuig, een Unimog-truck, was het enige vervoermiddel om daar te geraken, met een gewone auto is het gewoon niet te doen. De eerste kilometers waren door de "minder" welvarende wijken van Kinshasa. Armoede en levensomstandigheden die wij Europeanen niet voor mogelijk houden. Eens Kinshasa voorbij konden we genieten van de prachtige natuur die Congo (en Afrika) te bieden heeft. Langs de wegen hebben we regelmatig nederzettingen gezien waar de levensomstandigheden niet veel beter waren, maar waar de mensen toch een zekere enthousiasme en blijheid toonden. In de meeste gevallen werden we met toejuichingen onthaalt en werd er veel "Mundele" (blanke) geroepen. Kinderen renden mee en wuifden naar ons. Hier waren de mensen veel vriendelijker dan in Kinshasa zelf.
Bij de waterval (Zongo) hebben we een kleine trekking gedaan om de natuur (jungle) van dichtbij te bewonderen. De schoonheid van dit stukje natuur is niet te beschrijven, de foto's spreken voor zichzelf ... maar niet genoeg. In feite moet je er geweest zijn om er ten volle van te genieten. Een unieke ervaring, een stukske paradijs die ik alleen kende van de filmkes en boekskes en waar ik nu kon in rondwandelen. Mijn picknik, die mij nog nooit zo goed smaakte, heb ik langs de oever van de rivier genomen, een 100-tal meter van de waterval, die voor een heerlijke achtergrondmuziek zorgde. Ik heb genoten!

Eerste wedstrijd in Afrika

Zaterdag was het zover, mijn eerste loopwedstrijd op Afrikaanse bodem gelopen. Overal ter wereld (volgens de organisator) waar er een Poolse gemeenschap is werd op zaterdag gefeest en in ons geval ook gelopen. De naam van het gebeuren:"The Polish Knife Commander Run". Het is een wedstrijd over 6,3km (of 12,4km voor de atleten), start voorzien om 0800hr. Zo vroeg omdat het anders te warm is om nog op een gezonde manier aan sport te doen. De hitte is trouwens niet de enige vijand, ook de enorme polutie is een gevaar. Er waren voorafinschrijvingen voorzien maar 1/3 van het deelnemersveld had het nog niet gedaan of had pas op het laatste moment beslist om mee te doen. De organisatie, volledig in Poolse handen en niet voorzien op deze laattijdige inschrijvingen, maakten er een complete chaos van. Gelukkig zijn er een paar anderen bijgesprongen om te helpen want één van de obstakels was de taal. Ikzelf (ik was al ingeschreven) heb me het lot van de Belgen aangetrokken en met een vertraging van een 15-tal minuten is de wedstrijd dan toch op gang geschoten. Toch raar als je in het startvak naast een Duitse collega staat met hetzelfde borstnummer. Hij is maar rap een ander gaan halen aangezien zijn nummer er eentje was van de "laattijdige" inschrijvingen.
Dit alles is geen kritiek maar alleen maar een beschrijving van de omstandigheden. Ik ben blij (bewondering) dat mensen (de Poolse delegatie), voor het plezier van anderen, hun handen uitsteken en een wedstrijd willen organiseren. Dat maakt het leven alhier nog plezanter.
Start en zoals altijd weer te snel vertrokken. Een vijftal Congolezen en één Franse deelnemer vertrokken als een pijl uit een boog, 'k heb ze teruggezien op de laatste rechte lijn naar de Finish. Zij waren wel aan het terugkeren om uit te lopen. De tijd van de eerste was rond de 21'. Te snel vertrokken omdat ik na 500m bij de eerste 15 zat en dat is niet normaal. Ik dacht dat de anderen zich aan het inhouden waren omdat ze wisten hoe lastig het nog ging worden op dit parkoer en is deze warmte. Maar wonder boven wonder, ik kon mij kunnen handhaven bij de eersten al waren mijn laatste 2km zeer zwaar. Zweten, dorst, zware benen. Uiteindelijk toch nog als 13de aangekomen met een tijd van 29'22". Tevreden, want amper gelopen de laatste weken, maar wetende dat de betere lopers aan de start stonden van de lange afstand. Laat ons hopen dat het niet mijn laatste wedstrijd was op Afrikaanse bodem.

Training hervat

Toch maar besloten om de trainingen te hervatten, zei het op een laag pitje. De bedoeling was om eens een langere rustperiode in te lassen maar de goesting om toch te gaan joggen is te groot. Gisteren 30 minuten gelopen met op een bepaald moment een (kortstondige) piek van mijne hartslag en vandaag (in groep) een 40-tal minuten gelopen. Morgenvroeg staat er een wedstrijd van 6,3km op het programma, georganiseerd door de Polen.
Wat veroorzaakte gisteren deze opstoot in hartfrequentie tijdens mijn joggingssessie?
Tijdens het lopen was ik even van het parkoer afgeweken, laat ons zeggen verkeerd gelopen. Ik zag een stukje verder andere lopers dus hun richting uit door het hogere gras om terug op het voorziene looptraject te geraken. Tijdens dat stukje in het struikgewas trapte ik bijna op een wilde hond. Ik had hem niet opgemerkt en de hond was waarschijnlijk zo lang mogelijk blijven liggen om zijn schuilplaats niet te verraden. Om eerlijk te zijn, hij zag er zeer wild uit maar hij had waarschijnlijk evenveel verschoten en schrik als ik want hij rende direkt een tiental meter weg. Als canicrossers zou ik toch het een en ander gewoon moeten zijn wat honden betreft maar dit was toch efkes verschieten. Een goede les want nu verlaat ik dus nooit meer het voorziene loopparkoer. Ook al omdat ze ons (de lopers) nog maar eens gewaarschuwd hebben voor slangen. Geen loze woorden want op NDJILI (vliegveld) is er gisteren iemand gebeten geweest door een slang. Mijn weekendprogramma, niet dat ik er mij aan vastpin, zou er ongeveer zo moeten uitzien:
Zaterdagmorgen een loopwedstrijd, zaternamiddag naar een tentoonstelling van levende ... slangen en reptielen. Zaterdagavond is er een optreden van een muziekgroepje dat blues, funk en soul zou moeten brengen maar ze maken vooral reclame met hun danseressen. 'k Zal moeten kiezen tussen het optreden en een boek lezen. Zondagmorgen, heel vroeg, maken we een verplaatsing van bijna 4 uur om naar een prachtig stukje natuur te gaan kijken. Het is ver maar degenen die er al geweest zijn raden het aan. Zondag ga ik dus een minitrip maken naar de watervallen.

Op zondag naar de kerk

Ik was van plan om het zondag rustig aan te doen. Het is echter anders verlopen. De uitstap naar de "Marché de valeur" beter bekend als de "Marché des volleurs" in de volksmond en de mogelijkheid om een kerkdienst te volgen deden mij van gedacht veranderen.De Marché was een kleine plaats met aan elkaar palende kraampjes waar de verkopers hun waar probeerden te verkopen, met succes bij gasten zoals ik. Onderhandelen is hier de boodschap en dat is niet mijn sterkste punt. Vier, ongeveer identieke vergulde maskers, maar telkens bewerkt met een andere grondstof vond ik zeer mooi. Malakiet, Sable d'or en nog twee andere waarvan ik de naam alweer ben vergeten. Daar wilde ik wel eens mijn verbale technieken en mijn alom gekende diplomatie voor naar boven halen. Op het einde van onze onderhandeling, waar we alle twee onszelf voor de grootste sukkelaars hadden voorgedaan, kwamen we tot een akkoord. Dacht ik. Mijn laatste bod was 30 euro + 5 dollar en hij was tevreden ... tot hij mijn centjes in zijn handen had en mijn resterende 5 dollar had gezien. Hij vond plotseling dat we nog geen akkoord hadden alleen dat ik akkoord was gegaan. Mijn geld kreeg ik maar niet terug. 'k Heb hem dan toch maar die 5 dollar gegeven, diplomaat die ik ben. Ze eindigen graag de verkoop als winnaar. Nu, we waren gestart op 150 dollar, iedereen moet tevreden zijn na de deal.
Daarna naar de kerk ST-ANNE om er de kerkdienst eens mee te maken. Ik ga anders nooit naar de kerk maar deze viering wou ik absoluut bijwonen. De kerk was gelegen in de regio GOMBE, en dat is één van de veiligere plaatsen van Kinshasa. Eerst dacht ik dat onze timing niet klopte en dat de dienst gedaan was. Er kwam veel volk uit de kerk en iedereen verdween. Maar blijkbaar volgen de kerkdiensten elkaar snel op. Een 20 minuten later zat er alweer veel volk in de "Eglise St-Anne" en na een tijdje was de kerk volledig volgelopen. Mijn plaatsje achteraan ingenomen (zoals altijd en overal) waar ik een goed overzicht had op het gebeuren. De priester met dienst had er zin in. Het thema van de dag was:"Travailler pour la gloire de votre nom". Hij heeft het zeker 20 keer geschreewd. Na zijn ongeveer 25 minuten durende emotievolle preek kreeg hij een groot applaus. Het meest opvallende en mooie voor mij was het koor. Zeker 35 man (en vrouwen) sterk met een zeer goede solozanger. Prachtige liederen in het Frans, niet dat ik alles verstond, maar als de stemmen, de samenzang, de melodie, de emoties, het hele sfeertje er rond klopt, dan is het prachtig. De dienst zou maar een uur duren maar het heeft zeker 30 minuten langer geduurd. Niet erg, buiten de erg lange preek was het een unieke ervaring. Blij dat ik die heb meegemaakt.

Zaterdag - marktdag

Vandaag, zondag is het rustdag. De meesten gaan een uitstapje maken, ik blijf. 'k Heb nog wat slaap in te halen en vooral wat "leesachterstand" goed te maken. In het weekend worden er regelmatig uitstapjes georganiseerd, en aangezien ik hier nog vele weekends zal doorbrengen heb ik nog alle tijd om de omgeving te bekijken. Op zaterdag is er hier altijd een lokaal "marktje" met typische Afrikaanse "kunst"-werkjes. De prijzen zijn enorm hoog, onderhandelen is de boodschap. Doordat velen hier de taal,Frans, niet kennen kunnen ze hoge prijzen vragen. Vooral de Polen, Spanjaarden en Duitsers betalen in de meeste gevallen teveel. Als ik bij één van de verkopers naar de prijs vraag van een "origineel" masker, dan wilt hij voor mij onmiddellijk een speciaal prijske maken, want de Belgen, dat zijn z'n vrienden. Na mij kwam een Franse collega. Dat was toevallig ook zijn vriend en die kreeg ook een speciaal prijske. Wat verder bij een ander "kuntwerk"-kraam zag ik hetzelfde originele masker liggen. Toch eens naar de prijs vragen bij deze vreemde man. Die vreemde verkoper was de vriendelijkheid zelve. Ik, den Belg, was zijn vriend en ... ik kreeg een speciaal prijske. Hij zei het met zoveel geheimzinnigheid alsof hij dat voor niemand anders zou doen. Om kort te zijn, al de mensen op het marktje waren allemaal dikke vrienden van elkaar en iedereen kreeg speciale prijskes en kortingen. Uiteindelijk nog altijd niets gekocht. Maar lang zal ik het niet meer volhouden. Volgende zaterdag is er weer markt en misschien krijg ik dan wel een superprijske.