Voetballen, zal ik het ooit kunnen laten? Deze zomer tijdens het lopen heb ik het al duizend keer gezegd. Ik stop met voetballen, teveel pijn achteraf, teveel gekwetst.
Gisteren telefoneerde de ploegverantwoordelijke. Kom je morgen niet af voor ons eerste vriendschappelijke wedstrijd? In mijn hoofd zei ik neen, mijn hoofd schudde nee (dat ben ik zeker), maar ik zei ja!. Zou je niet doodvallen, 'k heb me weer laten gaan. Mijn voetbalschoenen al ontelbare keren aan de haak gehangen, maar ze telkens ook terug afgehaald. Mijn vrouw zal content zijn, 'k hoor het haar al zeggen:"'k dacht het wel, ge kunt nooit neen zeggen tegen die gasten, 't zal lang duren voor ge weer gekwetst raakt."
'k Zal morgen iets later gaan, te laat om op te warmen dus ook niet klaar om te starten. Misschien moet ik dan maar in de tweede helft meedoen, met een beetje geluk helemaal niet. Aan den derde helft doe ik wel altijd mee:"Wat ging er verkeerd, wat mogen we in het vevolg niet meer doen, wie zou er beter renderen op welke plaats. Zit er nog iets in de pot, 'k heb dorst." Morgen de uitslag, aantal doelpunten dat ik scoorde, aantal assists en mijn eigen kwotering ... objectief en heel eerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten